Οι εξυπηρετητές Video μπορούν να κατηγοριοποιηθούν σε 4 βασικά είδη:
Οι εξυπηρετητές Broadcast video servers είναι ψηφιακά συστήματα αναπαραγωγής και εγγραφής ψηφιακού ήχου και εικόνας που είναι ειδικά σχεδιασμένα για επαγγελματική εκπομπή σε studio. Χαρακτηριστικά τους είναι ο μικρός αριθμός ταυτόχρονων καναλιών πολύ υψηλών ταχυτήτων (240Mbit/s) που υποστηρίζουν. Οι servers αυτοί είναι σχεδιασμένοι για εφαρμογές όπως εισαγωγή διαφημιστικών spot σε τηλεοπτικές εκπομπές (μέχρι πρόσφατα χρησιμοποιούνταν συστήματα αυτόματης διαχείρισης βιντεοταινιών) και για επανάληψη ακόμη και σε αργή κίνηση βιντεοσκοπημένων γεγονότων. Η μεγάλη αυτή απαίτηση σε ταχύτητα μεταφοράς δεδομένων επιτυγχάνεται με χρήση συνδυασμού αποθηκευτικών συστημάτων RAID (Redundant Array of Inexpensive Disks) και τεχνολογιών fibre-optic disk channel.
Στην κατηγορία εξυπηρετητών για εσωτερικά δίκτυα εντάσσονται high-end δίκτυα ψηφιακής τηλεόρασης, back-bone εξυπηρετητές σε ακαδημαϊκά δίκτυα για γενική εκπαιδευτική χρήση ή μικρού μεγέθους συστήματα για τους εσωτερικούς χρήστες ενός τοπικού δικτύου. Στους εξυπηρετητές αυτούς δεν υπάρχει μεγάλος περιορισμός στο bandwidth λόγω της σύνδεσης του πελάτη καθώς αυτός συνδέεται συνήθως σύμφωνα με το πρότυπο 10-BaseT (10Mbit/s) ή 100-BaseT (100Mbit/s) για τοπικά δίκτυα Ethernet. Μάλιστα για την πρόσβαση του τελικού χρήστη σε δίκτυα ψηφιακής τηλεόρασης υπάρχουν διαθέσιμες αρκετές τεχνολογίες όπως cable modems, 25/155Mbit/s ATM, ADSL (Asymmetric Digital Subscriber Line -- 1.5-9Mbit/s downstream, 16-640kbit/s upstream) και VDSL (Very high rate Digital Subscriber Line - 13-52Mbit/s downstream, 1.5-2.3Mbit/s upstream). Για τον εξυπηρετητή τώρα, η πρόσβαση στο δίκτυο πρέπει να είναι τουλάχιστον 100Mbit/s Ethernet ή 155Mbit/s ATM και αυτό στη περίπτωση που προσφέρει video κωδικοποιημένο σε MPEG-1. Για χρήση άλλων συστημάτων κωδικοποίησης που απαιτούν περισσότερο bandwidth ο εξυπηρετητής θα πρέπει να έχει gigabit σύνδεση προκειμένου να “αντέξει” τη ζήτηση από πολλαπλούς πελάτες ταυτόχρονα. Τα λογικά τμήματα που αποτελούν ένα Intranet video server είναι:
Ο εξυπηρετητής τίτλων περιέχει την πληροφορία που περιγράφει το περιεχόμενο που είναι αποθηκευμένο. Η πληροφορία του περιεχομένου μπορεί να είναι οτιδήποτε, από μία απλή λίστα με ονόματα αρχείων μέχρι μια πολύπλοκη βάση δεδομένων όπου αποθηκεύεται πληροφορία του τύπου "προέλευση, ιδιοκτησία, πηγή , άδεια χρήσης, θέμα , συμμετέχοντες" και στη συνέχει είναι δυνατή αναζήτηση με βάση τα πεδία αυτά. Ο εξυπηρετητής περιεχομένου περιέχει το βίντεο αποθηκευμένο σε ψηφιακή μορφή και όπως είναι προφανές αποτελείται ουσιαστικά από μέσα αποθήκευσης όπως μεγάλες μνήμες cache disk arrays πχ SCSI RAIDs, CD/DVD jukeboxes και αρχειοθετημένες κασέτες DAT tape. Ο εξυπηρετητής διαχείρισης ελέγχει ουσιαστικά την πρόσβαση στο όλο σύστημα (access control) και επίσης κρατά πληροφορίες πρόσβασης στο σύστημα (accounting) Τα παραπάνω τμήματα μπορούν να βρίσκονται σε μια κατανεμημένη τοπολογία ή να είναι συγκεντρωμένα ακόμη και σε έναν κεντρικό υπολογιστή.
Η μετάδοση video μέσα από το Internet εγκυμονεί πολλά προβλήματα και κυρίως θέματα σχετικά με εγγύηση του bandwidth (QoS) και την απότομη μεταβολή του (bandwidth jitters). Σε αυτά τα προβλήματα καλούνται να αντεπεξέρθουν οι εξυπηρετητές διαδικτύου και τα οποία δεν αντιμετωπίζουν οι Intranet video servers καθώς αυτοί λειτουργούν πάνω από ταχύτατα τοπικά δίκτυα. Λόγω της καθυστέρησης και του μικρού bandwidth που βιώνει ο πελάτης που είναι συνδεδεμένος στο Internet η μετάδοση video γίνεται εφικτή μονάχα με χρήση βιντεοσκοπημένου υλικού που κωδικοποιείται και μετασχηματίζεται έτσι ώστε να καταλαμβάνει ένα μικρό παράθυρο με μικρή χωρική ανάλυση και να έχει χαμηλό ρυθμό ανανέωσης των καρέ (frame rate). Με τον τρόπο αυτό μειώνεται αρκετά ο απαιτούμενος ρυθμός μετάδοσης δεδομένων. Ο ποιο συχνά χρησιμοποιούμενος Internet video server είναι της εταιρίας Real Systems και χρησιμοποιεί έναν δικό της αλγόριθμο συμπίεσης που φτάνει σε συμπίεση μέχρι και ρυθμούς 28-56 kbit/s για πρόσβαση μέσω modem.
Με τον όρο multi-session recorder αναφερόμαστε σε συστήματα που είναι που είναι σχεδιασμένα να “γράφουν” ψηφιακά και να ανασυνθέτουν οποιοδήποτε ήχο, εικόνα και τυχόν “γεγονότα” (events) που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια μίας multicast τηλεδιάσκεψης. Δύο εφαρμογές που κάνουν ακριβώς το παραπάνω είναι το UCL MERCI Multimedia Conference Recorder (MMCR) και το mMOD - multicast Media On Demand - από το πανεπιστήμιο τις Lule (University of Technology, Sweden).
|